آیت الله حائری شیرازی از اساتید اخلاق و عرفان اسلامی است که در عرصه نظریه پردازی در حوزه تربیت اسلامی، اقتصاد اسلامی، مباحث انسان شناسی و … به شهرت رسیده اند.

محمدصادق، ابوالمحاسن، محی الدین حائری شیرازی دومین پسر آیت‌الله آقا شیخ عبدالحسین حائری در دوازدهم بهمن ۱۳۱۵ش ( ذی الحجة الحرام ۱۳۵۵ق) در شیراز متولد شد.

معرفی اجمالی
خانواده ایشان به علم و تقوا آراسته و در شهر به زهد و اخلاص مشهور بودند. خانه‌ای که محمدصادق در آن نشو و نما یافت، در خیابان شهید آیت‌الله سید عبدالحسین دستغیب پشت مسجد ایلخانی ، واقع است و هم اکنون به مدرسه علمیه محمدیه تبدیل شده و به نام آقا شیخ عبدالحسین حائری محل تحصیل طلاب علوم دینی شیراز است. آیت الله شیخ عبدالحسین تنها فرزند عالم و فاضل شیخ محمدطاهر در شهر مقدس کربلا به دنیا آمد و در سال ۱۳۲۹ش در شیراز درگذشت و در جوار بقعه حضرت شاهچراغ علیه‌السّلام آرمید. او از شاگردان آیت‌الله آقا سی د اسماعیل صدر کاظمینی (۱۳۳۸ق) بود و با آیت‌الله میرزا محمدتقی شیرازی (۱۳۳۸ق) ارتباط داشت.شیخ عبدالحسین در حوزه کربلا تحصیلاتش را به پایان برد و قبل از سی سالگی به مرتبه اجتهاد رسید. وی با حکم میرزای شیرازی به شیراز مهاجرت کرد و تا آخرین روزهای حیاتش، به تدریس و تربیت طلاب علوم دینی و ارشاد مردم پرداخت.
شیخ عبدالحسین از عالمان مبارز خطه فارس بود و زمانی که رضا خان به قدرت رسید، مهر خود را شکست تا زیر نامه‌ها، قباله جات و اوراق مالیات حاکم ظالم و اعوان او را تایید و امضا نکند. او در اخلاق زبانزد بود. جز در موارد ضروری سخن نمی‌گفت. به تهذیب و تزکیه اهتمام داشت و از محبان و ارادتمندان مخلص اهل بیت علیهم‌السّلام بود و اجدادش با چند واسطه به مقدس اردبیلی (۹۹۳ق) نسب می‌رسانند.
مادر آیت‌الله حائری از سادات اصیل النسب و بانویی پارسا و شایسته بود. پدرش حاج میرزا حسن فخرالدوله شیرازی از بزرگان شیراز بود که نسب او با چند واسطه به شیخ صفی الدین اردبیلی (۷۳۵ق) می‌رسید.
این بانوی مؤمن در دوران منع حجاب نزدیک به ۲۵ سال در خانه نشست و تا سقوط پهلوی اول و پس از آن از خانه خارج نشد.