انسان از آن زمان که قدرت تفکّر و تعقّل می‌یابد، با سؤالات فراوانی دست و پنجه نرم می‌کند. محور اساسی این سؤالات، خودِ انسان است. من کیستم، کجا هستم و چه باید بکند؟ خود شناسی یکی از مهمترین و حساس‌ترین مقوله‌های فکری در همۀ مکاتب است. اسلام به این مقوله با نگاه تربیت دینی نگاه کرده و نقشۀ راهی ترسیم کرده که بر مبنای فطرت است و تاریخ انقضا ندارد.

انسانِ مکتبی باید بداند کیست و وقتی حرف از تربیت نفس پیش می‌آید منظور چیست. ابتدا لازم است به ابعاد وجود خود آشنا باشد. مسیر رشد و تعالی را دانستن لازم است. امروز در جهان معیار شخصیت و وجهۀ اجتماعی، مسائل دنیایی است. طوری که انسان در درون خود هم به این می‌اندیشد که اگر در مسائل دنیایی از جمله مالی حرفی برای گفتن داشته باشد، شخصیّت دارد. نتیجه آنکه امروز در دنیا، انسانیّت به معنای واقعی کلمه، مهجور است. در صورتی که حقیقت دعوت انبیا (علیهم‌السّلام) برای پاسخ یه همین سؤالات بوده است. باید دید و شنید که اسلامِ عزیز برای مشکل هویت که همانا امورز حادترین مشکل جامعۀ بشری است چه راه‌کاری دارد.